برای حامد حدادی؛ اسطوره‌ای که تکرارش بعید است

جام جهانی بسکتبال برای ایران و جامعه بسکتبال و ورزش ناامید کننده تمام شد، اما جدا از نتایج تیم ملی و 5 شکست پیاپی، خداحافظی حامد حدادی، کاپیتان پر آوازه بسکتبال کشورمان غم انگیز بود.

حدادی شب گذشته در آخرین بازی تیم ملی در جام جهانی آخرین بازی خود را برای ایران انجام داد، همان تیمی که برایش سال‌ها عرق ریخت و زحمت کشید و عناوین متعددی را هم کسب کرد و بارها پرچمش را بالا برد. اسطوره 38 ساله بسکتبال ایران نخستین بازیکن ایرانی بود که توانست به معتبرترین لیگ دنیا یعنی NBA آمریکا راه پیدا کند و 5 سال در آن حضور داشته باشد. 

شاید حدود 20 سال قبل و روزی که سعید فتحی او را به تیم ملی آورد، کمتر کسی فکر می‌کرد که یکی از بزرگترین بازیکنان ایران و آسیا کشف شده باشد، اما حدادی راه‌های موفقیت را یکی پس از دیگری طی کرد. او نخبه ای بود که در 38 سالگی به پایان حضور خود در تیم ملی رسید، اما حسرت بزرگ اینکه در طی سال‌هایی که او حضور داشت، هرگز بازیکنی به مستعدی او کشف و پرورش داده نشد، تا در آینده حفره بزرگی در تیم ملی به وجود بیاید. 

قهرمانی جوانان آسیا، امیدهای آسیا، جام ملت های آسیا، کاپ آسیا، جام ویلیام جونز و نایب قهرمانی در بازی‌های آسیایی و 4 دوره حضور در جام جهانی و دو دوره المپیک را در کارنامه پر افتخار خود به ثبت رساند. لپ کلام اینکه حدادی آنقدر عناوین ارزشمند در رده ملی به دست آورده که بعید است همانند او در بسکتبال ایران و آسیا تکرار شود.

حدادی 38 ساله آخرین بازمانده از نسل طلایی (صمد نیکخواه بهرامی، مهدی کامرانی، حامد آفاق، اوشین ساهاکیان و ...) بود  که تیم ملی از حضورش محروم شد، نسلی که بسکتبال ایران را در آسیا پر آوازه کرد و به دنیا هم شناساند و خاطرات خوبی را را در دل مردم از خود به جای گذاشت.

ستاره بسکتبال ایران آنقدر بازیکن باهوش و توانمندی بود که مربیان مطرح دنیا هم وقتی ایران در جام جهانی و المپیک مقابل تیم آنها قرار می‌گرفت روی مهار او بیشترین برنامه را داشتند و همین چند روز پیش هم بود که سرمربی اسپانیا که تمیش قهرمان جهان است، لب به تمجید از او گشود.

اسکاریولو در خصوص حدادی می‌گوید: می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و به حدادی تبریک بگویم. او بسیار بازیکن تاثیرگذاری است؛ بازیکنی بزرگ با توانایی پاس دهی باورنکردنی و شوت زنی عالی. از زمانی که در ممفیس بود او را می‌شناختم و می‌دانم که همه آنجا او را دوست داشتند و من هم احترام زیادی برای او قائل هستم. .

پایان پیام/